W 1943 r. Armia Krajowa stworzyła organizację NIE, której nazwa pochodziła od słowa niepodległość.  Jej zadaniem była walka o niepodległość po wkroczeniu na ziemie polskie Armii Czerwonej. Głównym komendantem NIE  został generał Leopold Okulicki. Struktury tej organizacji były silnie rozbudowane w terenie z pułkownikiem Augustem  Emilem Fieldorfem na czele. Ponadto dobór członków załogi był surowy i ściśle określony:  obowiązywała konspiracja i stałe utrzymywanie kontaktów z AK. Akcja burza i udział w Powstaniu warszawskim  znacznie osłabił organizację NIE, biorąc do niewoli niemieckiej wielu oficerów. W związku z tym August Emil Fieldorf był zmuszony odbudować ją na nowo. Jednak 1945 r. kiedy zostały aresztowane dwie najważniejsze postacie NIE, została ona całkowicie rozwiązana. Wobec tej organizacji pokładano duże nadzieje, niestety ograniczono się jedynie do samoobrony, propagandy, wywiadu i kontrwywiadu oraz badania nastrojów w Armii Czerwonej i Armii Ludowej.

Na miejsce NIE powołano Delegaturę Sił Zbrojnych na Kraj. Jej naczelnym wodzem został Władysław Anders, który miał zamiar brać czynny udział w walkach z okupantem sowieckim. Na czele organizacji stanął natomiast pułkownik Jan Rzepecki, który dowodził swoimi oddziałami analogicznie jak w AK. Niestety ta organizacja została już rozwiązana po paru miesiącach.
Następnie utworzono Ruch Oporu bez Wojny i Dywersji „Wolność i Niezawisłość”. Organizacja ta zamierzała unikać bezpośredniej konfrontacji z wrogiem, posługując się metodami politycznymi i wpływem jakie wywierała na społeczeństwo.